ผมเป็นเด็กคนนึงครับ เพิ่งเริ่มสนใจเรื่องเทรดได้ไม่นาน เห็นคนรอบตัวหลายคนทำเงินกัน เลยเริ่มมีความคิดว่า “ถ้าเขาทำได้ เราก็น่าจะทำได้เหมือนกัน” ตอนนั้นมีเงินเก็บอยู่ก้อนหนึ่ง เก็บมาจากค่าขนมบ้าง ทำงานพิเศษบ้าง รวม ๆ แล้วก็ไม่เยอะครับ แต่สำหรับผมมันคือ “ทั้งหมดที่มี”

ตอนแรกผมตั้งใจว่าจะลองลงนิด ๆ หน่อย ๆ ก่อน ศึกษากราฟ ศึกษาข่าว ดูแนวโน้มเองแบบงู ๆ ปลา ๆ ไม่ได้เรียนจริงจังอะไรเท่าไหร่ เข้าเทรดไม้แรก โชคดีมากครับ กำไรเกือบเท่าตัวในวันเดียว ดีใจสุด ๆ เหมือนตัวเองเป็นเซียน เทรดอีก 2-3 ไม้ก็ได้กำไรติด ๆ กัน รู้สึกเหมือน “เฮ้ย เราเก่งนี่หว่า ง่ายนิดเดียวเอง”

หลังจากนั้น ความโลภมันเริ่มมาครับ ผมเริ่มเทรดหนักขึ้น ใส่เงินเกือบหมดพอร์ตในแต่ละไม้ หวังจะได้กำไรมากขึ้นเรื่อย ๆ ไม่ตั้งสต็อปลอส ไม่คุมความเสี่ยงอะไรทั้งนั้น คิดแต่ว่า “เดี๋ยวมันก็กลับตัว”

สุดท้าย…ตลาดไม่เป็นอย่างที่คิดครับ

กราฟดิ่งลงไม่ยั้ง ผมนั่งจ้องหน้าจอ กัดฟันถือไปเรื่อย ๆ ด้วยความหวังว่าจะกลับมา ปรากฏว่ามันไม่กลับมาครับ พอร์ตแตกแบบไม่ทันตั้งตัว เงินเก็บที่มีหายไปหมดในไม่กี่นาที

นั่งมองหน้าจอว่างเปล่า ความรู้สึกเหมือนโลกถล่มเลยครับ ตอนนั้นโทษตัวเองสารพัด ว่าทำไมไม่หยุดตั้งแต่ตอนที่ยังมีกำไร ทำไมประมาทขนาดนี้

ผ่านมาไม่กี่วัน ผมพยายามตั้งสติ แล้วมองย้อนกลับไป

มันสอนให้รู้ว่า

• เทรดไม่ใช่เรื่องง่าย
• โชคดีครั้งแรกไม่ได้แปลว่าเรามีฝีมือ
• ความโลภฆ่าเราได้จริง ๆ
• การไม่เรียนรู้ การไม่วางแผน คือทางลัดไปสู่หายนะ

อยากฝากไว้สำหรับใครที่คิดจะเทรดนะครับ อย่ารีบ อย่าโลภ อย่าทุ่มหมดตัว เทรดให้เหมือนนักธุรกิจ ไม่ใช่เล่นพนัน อย่าใช้เงินที่เราไม่พร้อมจะเสีย

สำหรับผม ถือว่าเจ็บ แต่ได้บทเรียนล้ำค่าที่สุดบทนึงในชีวิตเลยครับ