ตอนเช้า ผมตื่นขึ้นมาพร้อมแรงบันดาลใจ เปิดกราฟ เห็นทองกำลังย่ออย่างสวย "นี่แหละ จังหวะ Buy"
ผมพูดกับตัวเองอย่างมั่นใจ ราวกับมองทะลุอนาคต ตีเส้นแนวรับ จ้องตาอินดิเคเตอร์ ลาก Fibonacci อย่างภาคภูมิใจ
เข้าออเดอร์แล้วนั่งรอ “กำไร” เดินเข้ามาหา เหมือนคนที่แน่ใจว่า รักแท้มีจริง 

แต่พอตกบ่าย... ราคากลับหลุดแนวรับที่ผมเชื่อสุดหัวใจ
ผมเริ่มลังเล ใจสั่นเล็กๆ ก่อนจะกลั้นใจ Sell สวนสิ่งที่เชื่อเมื่อเช้า
หวังว่ามันจะช่วยพาผมขึ้นจากหลุมที่ตัวเองขุดไว้ เหมือนคนที่พึ่งจะเข้าใจว่า รักแท้ อาจไม่ใช่เขา

แล้วผมก็เริ่มถามตัวเอง จริงๆ แล้ว ผมหลง การวิเคราะห์เมื่อเช้า
หรือ ผมแค่ หลง ความคิดของตัวเอง?

บางครั้งเราก็เอา ความมั่นใจ มาห่อหุ้มความไม่แน่ใจ
ตีเส้นให้กราฟ เหมือนตีกรอบให้ความคิด
คิดว่ามันเป็นระบบ
แต่ลึกๆ แล้ว เราแค่อยากให้มัน “ถูก” ไม่ใช่ “ใช่”

ทุกครั้งที่เราบอกตัวเองว่า "อันนี้มันแน่นอน" เราก็เหมือนคนรักที่หลงใหล จนไม่ฟังสัญญาณเตือนจากหัวใจ

การเทรดไม่ต่างจากความสัมพันธ์
เราคิดว่าเราควบคุมได้ แต่จริงๆ แล้ว เราแค่พยายามเข้าใจสิ่งที่ไม่มีใครควบคุมได้เลย
เราอยากหาความชัดเจน ในตลาดที่เปลี่ยนแปลงทุกนาที เหมือนอยากหาคนที่มั่นคง ในโลกที่ทุกคนกำลังเรียนรู้จะรักตัวเอง

สุดท้ายแล้ว
มันอาจไม่ใช่เรื่องของ Buy หรือ Sell แต่มันคือการเรียนรู้
ว่าเรากำลัง กับดัก ของ Logic แบบไหนอยู่

Logic ที่เราเขียนขึ้นเอง
ด้วยปากกาแห่งความมั่นใจ
บนกระดาษบางๆ ที่ชื่อว่า อารมณ์

บางวัน ผมยังหลงทาง
บางวัน ผมยังเทรดตามใจ แต่ทุกวัน... ผมพยายามฟังเสียงในใจ ที่เตือนเบาๆ ว่า...

อย่าหลงตัวเอง…มากเกินไป
แม้จะอยู่ในตลาดที่เราคิดว่าเรารู้จักมันดีแค่ไหนก็ตาม