ผมนั่งอยู่ในห้องที่เคยเป็นของลูก บนเตียงนุ่มๆ ที่วันนี้ไม่มีเสียงหัวเราะ ไม่มีใครกระโดดขึ้นมากอด ไม่มีแม้แต่เสียงเปิดทีวี เพราะมันไม่มีใครอยู่แล้ว ทุกอย่างเงียบ เงียบจนได้ยินเสียงใจตัวเอง

ย้อนกลับไป 2 ปีก่อน ผมหลงเข้าไปในโลกของ Forex มันดูง่าย มันดูน่าตื่นเต้น มันดูมี ทางรอด ผมเริ่มจากเงินเก็บก้อนเล็กๆ หวังแค่จะให้มันงอกเงย
แต่พอเริ่มได้กำไร ผมก็คิดว่า “มันต้องไปได้อีก” ผมใส่เพิ่ม เทรดเพิ่ม ลอง EA ลอง Copy เทรด ลองหมดทุกทาง เงินในพอร์ตหมุนเร็วมาก ทั้งเข้าและออก
แต่สุดท้ายออกมากกว่าที่เข้า และออกจน หมด

บ้านหลังแรกที่สร้างกับภรรยา ขาย รถคันแรกที่พ่อซื้อให้ ขาย ทองของแม่ที่เก็บมาตั้งแต่แต่งงาน ขาย กองทุนประกันชีวิตลูก…ขาดทุน-เลิกสัญญา จนสุดท้าย ผมไม่มีอะไรจะขายอีก และสิ่งที่ "แตก" ไม่ใช่แค่พอร์ต แต่คือครอบครัว ภรรยาดูท่าทางเหนื่อย ลูกเริ่มถามว่าทำไมเราต้องย้ายบ้านบ่อย แม่เงียบลงไปทุกวัน พ่อไม่คุยเหมือนเคย ในขณะที่ผมยังนั่งมองกราฟอยู่ไม่พูดจากับใคร

ผมเคยคิดว่า รอบหน้าเดี๋ยวกลับมาได้
ผมเคยคิดว่า ขอแค่แก้ไม้สุดท้าย
ผมเคยคิดว่า ขาดทุนเดี๋ยวหาใหม่ได้ แต่สุดท้ายสิ่งที่หาใหม่ไม่ได้ คือ ครอบครัวที่พังไปแล้ว

วันนี้ ผมนั่งอยู่คนเดียว ไม่มีโต๊ะกินข้าวที่เต็มไปด้วยเสียงหัวเราะ ไม่มีวันหยุดที่ลูกชวนไปวิ่งเล่น ไม่มีใครคอยถามว่า “เทรดเป็นยังไงบ้าง” เพราะทุกคนเดินจากผมไปแล้ว

ผมถึงเข้าใจ เข้าใจว่าการลงทุนที่ดี ไม่ควรทำให้คนที่เรารักต้อง “เสียใจ” เข้าใจว่า “ความโลภ” มันเงียบ แต่มันกัดกินทุกอย่าง เข้าใจว่า "ความพัง" ไม่ได้มาในรูปของกราฟแดง แต่มาในรูปของคนที่เราไม่มีโอกาสได้กอดอีกต่อไป

อยากบอกกับใครก็ตามที่กำลังเทรดอยู อย่าลืมว่าเงินแค่รอด...มันยังไม่พอ เราต้องรอดไปพร้อมคนที่รักเราด้วย อย่ารอจนวันที่เหลือแค่บัญชีว่างเปล่า กับภาพความทรงจำที่ไม่มีวันได้ย้อนกลับมาอีก ผมพลาดแล้ว และผมคงไม่มีโอกาสได้แก้พอร์ตไหนอีก แต่ถ้าคุณยังมีครอบครัว ยังมีคนให้กอดอย่าปล่อยให้กราฟมาพังกอดนั้นไป